W roku 1807 skończyła się wojna francusko-rosyjska. Zgodnie z zawartym traktatem Napoleon wskrzesił Księstwo Warszawskie, liczące sobie 2,6 mln mieszkańców i 100 tys. km2 powierzchni. Mizerniutko. Dziś gołym okiem widać o co wtedy tak naprawdę chodziło korsykaninowi. O polskie mięsko armatnie. W porywach pod krwawym francuzem krew przelewało 90 tysięcy Polaków.
W roku 1813 szansa, by odbudować Królestwo Polskie z pomocą Francji, definitywnie odeszła. Napoleon przegrał z kretesem. O losie Polaków decydowali teraz przedstawiciele zwycięskich mocarstw…
Przeminęły pokolenia i rozpętało się piekło II Wojny Swiatowej. Pomimo obietnic i gwarancji pomocowych, tak z Anglii jak i z Paryża, Polacy zostali tradycyjnie osamotnieni jak biały żagiel z ruskiej książki. Nikt nie kiwnął nawet palcem. Tym bardziej nikt nie chciał umierać za jakiś Gdańsk. Bo do umierania to są inni. Najchętniej Polacy. Za wolność naszą i waszą. A nie lepiej tylko za naszą ?
Warszawa w wyniku działań wojennych, żeby nie wchodzić w detale z braku czasu, została zrównana z ziemią. A nawet o wiele głębiej. Na Londynek upadło „kilka bombek“. A stolicy bohaterskich francuzów nie dotknęła ani jedna. Zabytki stoją dziś tak samo jak stały w czasie wojny. I mają się dobrze. Za to w okupowanym przez Niemców Paryżu codziennością były pikniki, zabawy i sielanka.Podczas wojny Paryż stał się miastem rekreacji i rozrywki. Teatry, opery, nocne kluby, kina, burdele, kabarety, po ozdobieniu swastykami kontynułowały z powodzeniem swoją działalność.
Żołnierze, oficerowie, SS, paryżanie, wszyscy, zmieszali się przy stolikach. Tony kawioru i alkoholu, Edith Piaf, Coco Chanel, kto tylko mógł zabawiał Niemca na wyjeździe. Rozpoczął się dla Paryża czas tańca i zabawy, czas swinga i czas „gorących łóżek“.
Źródła nam zapodały, że w tamtym czasie urodziło się w samym tylko Paryżu 200 tysięcy dzieci. Z tatusiów okupantów. A francuski ruch oporu, stanowi do dziś wzorcowy przykład męstwa, poświęcenia, zmiksowanego z roztańczonym i rozśpiewanym bohaterstwem.
Kilka lat wstecz, wędrując paryskimi uliczkami, zapytałem kobietę w średnim wieku, o drogę. W angielskim. Odpowiedź warto zacytować: „znam angielski ale nie rozmawiam w tym języku „.
Dzisiejsze wrzaski pretendenta Emanuela na Polaków, porównywanie do reżymu, Kaczyńskiego do Putina to ewidentny przykład ignorancji na zamówienie. A karawana i tak pojedzie dalej. I tego się trzymajmy ...
