Rozpoczęliśmy krótki urlop od, jak to nazywamy, bliskiego kontaktu z pomieszkującą w internecie filmoteką arcydzieł. Albowiem ponieważ, że z naniecka objawił się obraz: Wołyń. Film, który bardzo chcieliśmy zobaczyć.
Zamiast odsypiać zaległości, to już od siódmej rano ze słuchawkami na uszach, co by nie obudzić dosypiającej koleżanki małżonki, wtopiliśmy się z zainteresowaniem w losy filmowej Zosi Głowackiej. I co nas kopnęło w kostkę ?
Moc uniwersalnego przekazu. I jego siła rażenia. Szczególnie dziś jak najbardziej aktualna i to nie tylko w zasadniczej kwestii historycznych remanentów pomiędzy narodami, lecz modelowym przykładem nietolerancji w węższej perspektywie.
Niezgody nie tylko między sąsiadującymi a zróżnicowanymi etnicznie krajami ale też barier ograniczających lub wręcz uniemożliwiających porozumienie w obrębie jednorodnego społeczeństwa.
Dla nas ten film jest przestrogą podarowaną od reżysera. Tak przed nacjonalistyczną nienawiścią, jak przed niemożnością porozumienia się wewnątrz własnego kraju.
Obraz pana Smarzowskiego serwuje nam wiele podobieństw i analogii do wydarzeń w dzisiejszej Polsce. Wystarczy zerknąć na buzujące nienawiścią portale internetowe czy nawet same tylko nagłówki codziennej prasy.
„Wołyń” to realistyczna wizja świata, w którym wszystko to co mozolnie budujemy może w jednej sekundzie rozsypać się jak przysłowiowy domek z kart. Ale czy to coś zmieni ?
Sądzimy, że nic. Taką mamy naturę. Zdecydowanie podlejszą od zwierzęcych drapieżników. Bo te zabijają żeby przeżyć. Natomiast człowiek zadając śmierć innemu homo sapiens, wcześniej z upodobaniem torturuje. A demony z przeszłości bezbłędnie opanowały sztukę przenikania do świata współczesnego. I czują się wśród nas tak jak u siebie w domu.
A my ? A my możemy tylko modły wznosić o bagatelę. Czyli o spokojne jutro. I tego się trzymajmy ...
Komentarze